لباس کار
اگر شما کارفرما هستید خواندن این مقاله که در حوزه ایمنی و بهداشت شغلی و نحوه مدیریت آن می باشد را به شما توصیه می کنیم.
مدیریت ایمنی و سلامت بخشی جدایی ناپذیر از مدیریت یک کسب و کار است. مشاغل باید با انجام یک ارزیابی از خطرات موجود در محیط کار خود مطلع شوند و سپس برای کنترل آنها و یا رفع خطراتی که به کارگران آسیب می رساند اقدام کنند.
در این مورد سازمان ILO دستورالعمل هایی را در مورد توسعه سیستم های مدیریت ایمنی و بهداشت شغلی تهییه کرده است.
این دستورالعمل‌ها به‌عنوان ابزاری کاربردی برای کمک به سازمان‌ها، شرکت ها، موسسات اعم از دولتی و خصوصی طراحی شده است.
که این دستورالعمل ها بر اساس اصول مورد توافق بین المللی که توسط مؤسسات سه جانبه ILO تعریف شده است، تدوین شده و توصیه های عملی این دستورالعمل ها برای استفاده توسط همه کسانی که مسئولیت مدیریت OSH (استاندارد ایمنی و بهداشت شغلی) را دارند در نظر گرفته شده است.
بهداشت و ایمنی کار، از جمله رعایت الزامات OSH می باشد که طبق قوانین و مقررات اجرا و مسولیت آن وظیفه کارفرما است. کارفرمایان باید رهبری و تعهد قوی نسبت به فعالیت های OSH (استاندارد ایمنی و بهداشت شغلی) در سازمان از خود نشان دهند و ترتیبات مناسبی را برای استقرار سیستم مدیریت OSH به کار بگیرند.
این سیستم باید شامل عناصر اصلی سیاست، سازماندهی، برنامه ریزی و اجرا، ارزیابی و اقدام برای بهبود موثر باشند.
خط مشی:
سیاست ایمنی و بهداشت شغلی
کارفرما، با مشورت کارگران و نمایندگان آنها، باید خط مشی OSH را که به آن متعهد هستند و به همه کارگران ابلاغ می شود، به صورت مکتوب تنظیم کند.
مشارکت کارگران
مشارکت کارکنان یک عنصر اساسی از سیستم مدیریت OSH در سازمان است. کارفرما باید اطمینان حاصل کند که کارگران و نمایندگان آنها به درستی از استانداردهای سازمان OSH مطلع هستند و آموزش های لازم را برای اجرا دیده اند.
کارفرما باید با فراهم کردن ابزار و تجهیزات لازم برای کارگران و نماینده آنها ایمنی و بهداشت آنها را تامین کند تا زمان و منابع لازم برای مشارکت فعال در فرآیندهای سازماندهی، برنامه ریزی و اجرا، ارزیابی و اقدام برای بهبود سیستم مدیریت بهداشت و سلامت را داشته باشند.
کارفرمایان باید در صورت لزوم از ایجاد و عملکرد کارآمد کمیته اهمیت ایمنی و بهداشت در محیط کار و به رسمیت شناختن نمایندگان ایمنی و بهداشت کارگران، مطابق با قوانین و رویه های ملی اطمینان حاصل کند.
سازماندهی:
مسئولیت پذیری و پاسخگویی
کارفرما باید مسئولیت کلی حفاظت از ایمنی و سلامت کارگران را داشته باشد و برای فعالیت های OSH در سازمان رهبری کند.
همچنین کارفرما و مدیریت ارشد باید مسئولیت پاسخگویی و اختیارات را برای توسعه، اجرا و عملکرد سیستم مدیریت OSH و دستیابی به اهداف مربوطه را اختصاص دهند.
شایستگی و آموزش
صلاحیت ضروری OSH (شامل تحصیلات، تجربه کاری و آموزش، یا ترکیبی از اینها) باید توسط کارفرما تعریف شود، و ترتیباتی ایجاد شود تا اطمینان حاصل شود که همه افراد، به ویژه کارگران جدید و جوان آموزش دیده اند و شایستگی دارند.
برای انجام جنبه های ایمنی و بهداشت شغلی وظایف و مسئولیت ها کارفرما باید برای شناسایی و حذف یا کنترل خطرات و ریسک های مربوط به کار و پیاده سازی سیستم مدیریت OSH، دسترسی و شایستگی کافی داشته باشد.
ارتباط
ترتیبات و رویه ها باید برای موارد زیر ایجاد و حفظ شود:
۱-دریافت، مستندسازی و پاسخ مناسب به ارتباطات داخلی و خارجی مرتبط با قوانین OSH
۲-حصول اطمینان از ارتباطات داخلی، اطلاعات OSH بین سطوح و وظایف مربوطه سازمان
۳- اطمینان از اینکه نگرانی‌ها، ایده‌ها و نظرات کارگران و نمایندگان آنها در مورد مسائل مربوط به OSH دریافت شده و به آنها پاسخ داده می‌شود.
برنامه ریزی و اجرا:
بازنگری اولیه
سیستم مدیریت OSH موجود سازمان با یک سری ترتیبات مربوطه باید بازنگری و ارزیابی اولیه شود و در مواردی که سیستم مدیریت OSH وجود ندارد، یا اگر سازمان تازه تاسیس باشد، بررسی اولیه باید به عنوان مبنایی برای ایجاد یک سیستم مدیریت OSH باشد.
برنامه ریزی، توسعه و پیاده سازی سیستم
هدف از برنامه ریزی آموزش ایمنی و بهداشت محیط کار باید ایجاد یک سیستم مدیریت OSH باشد که از موارد زیر پشتیبانی کند:
-به عنوان حداقل، مطابقت با قوانین و مقررات ملی
-عناصر سیستم مدیریت OSH سازمان رعایت شود
-بهبود مستمر در عملکرد OSH
اهداف ایمنی و بهداشت شغلی
مطابق با خط مشی OSH و بر اساس بررسی های اولیه یا بعدی، قابل اندازه گیری باشد که عبارتند از:
-موارد خاص سازمان، متناسب با اندازه و ماهیت فعالیت آن.
-مطابق با قوانین و مقررات ملی مربوطه و قابل اجرا، و تعهدات فنی و تجاری سازمان در رابطه با OSH
-تمرکز بر بهبود مستمر حفاظت OSH کارگران برای دستیابی به بهترین عملکرد OSH
-واقع بینانه و دست یافتنی باشد.
-مستند شده و به تمام وظایف و سطوح مرتبط سازمان ابلاغ می شود.
-به صورت دوره ای ارزیابی و در صورت لزوم به روز می شود.
عوامل موثر بر امنیت شغلی
پیشگیری از خطر و اقدامات پیشگیری و کنترل
خطرات موجود برای ایمنی و سلامت کارگران باید به طور مداوم شناسایی و ارزیابی شوند و اقدامات پیشگیرانه و حفاظتی باید به ترتیب اولویت زیر اجرا شود:
-از بین بردن خطر / ریسک
-کنترل خطر / ریسک در منبع، از طریق استفاده از کنترل های مهندسی یا اقدامات سازمانی.
-با طراحی سیستم های کار ایمن که شامل اقدامات کنترلی اداری است، خطر / ریسک را به حداقل برسانید.
در مواردی که خطرات / ریسک های باقیمانده را نمی توان با اقدامات جمعی کنترل کرد، کارفرما باید تجهیزات حفاظت فردی مناسب از جمله لباس کار را بدون هیچ هزینه ای تهیه کند و باید اقداماتی را برای اطمینان از استفاده و نگهداری از آن اعمال کند.
مدیریت تغییرات
تأثیر تغییرات داخلی (مانند تغییرات در کارکنان یا به دلیل فرآیندهای جدید، رویه‌های کاری، ساختارهای سازمانی ) و تغییرات خارجی (مثلاً در نتیجه اصلاحات قوانین و مقررات ملی، ادغام‌های سازمانی و پیشرفت در دانش و فناوری OSH) باید ارزیابی شود و اقدامات پیشگیرانه مناسب قبل از ایجاد تغییرات انجام شود.
پیشگیری، آمادگی و واکنش اضطراری
ترتیبات پیشگیری، آمادگی و واکنش اضطراری باید ایجاد و حفظ شود. این ترتیبات باید پتانسیل حوادث و موقعیت های اضطراری را شناسایی کرده و به پیشگیری از خطرات OSH مرتبط با آنها بپردازد. اقدام سریع و موثر ممکن است به کاهش وضعیت و کاهش عواقب آن کمک کند. با این حال، در مواقع اضطراری، افراد به احتمال زیاد به طور قابل اعتمادی پاسخ می دهند اگر:
-به خوبی آموزش دیده باشند.
-شرکت در تمرینات به صورت منظم
-به طور واضح برنامه ها، اقدامات و مسئولیت ها را به توافق رسانده، ثبت و تمرین کرده باشند.
-ترتیبات باید با توجه به اندازه و ماهیت فعالیت سازمان صورت گیرد.
تدارکات
رویه هایی باید ایجاد و حفظ شود تا اطمینان حاصل شود که:
-انطباق با الزامات ایمنی و بهداشت برای سازمان شناسایی و ارزیابی شود.
-قوانین و مقررات ملی و الزامات OSH (استاندارد ایمنی و بهداشت شغلی) خود سازمان قبل از تهیه کالاها و خدمات شناسایی می شوند و تمهیداتی برای دستیابی به انطباق با الزامات قبل از استفاده انجام شود.
قرارداد
ترتیباتی باید ایجاد و حفظ شود تا اطمینان حاصل شود که الزامات ایمنی و بهداشت سازمان، یا حداقل معادل آن، در مورد پیمانکاران و کارگران آنها اعمال می شود.
ارزیابی:
نظارت و اندازه گیری عملکرد
رویه هایی برای نظارت، اندازه گیری و ثبت عملکرد OSH به طور منظم باید ایجاد، به طور دوره ای بازبینی شود. این فعالیت حیاتی است و بسیاری از زمینه‌های موضوعی را می‌توان مطالعه کرد تا مشخص شود چه چیزی خوب کار می‌کند و چه چیزی می‌تواند بهبود یابد. مسئولیت، پاسخگویی و اختیار برای نظارت در سطوح مختلف در ساختار مدیریتی باید تخصیص داده شود.
بررسی آسیب های ناشی از کار، بیماری ها و حوادث و تأثیر آنها بر عملکرد ایمنی و سلامت. بررسی منشأ و علل زمینه‌ای آسیب‌های ناشی از کار، بیماری‌ها، و حوادث باید هرگونه نقص در سیستم مدیریت OSH را شناسایی کرده و مستند شود.
چنین تحقیقاتی باید توسط افراد ذیصلاح و با مشارکت مناسب کارگران و نمایندگان آنها انجام شود. نتایج چنین بررسی‌هایی باید به کمیته ایمنی و بهداشت شغلی، در صورت وجود، ابلاغ شود و کمیته باید توصیه‌های مناسب را ارائه دهد.
حسابرسی
قرار است ترتیباتی برای انجام ممیزی های دوره ای ایجاد شود تا مشخص شود آیا سیستم مدیریت OSH و عناصر آن در جای خود، کافی و مؤثر در حفاظت از ایمنی و سلامت کارگران و جلوگیری از حوادث هستند یا خیر.
یک خط مشی و برنامه حسابرسی باید تدوین شود که شامل تعیین صلاحیت حسابرس، دامنه حسابرسی، فراوانی حسابرسی، روش حسابرسی و گزارش می شود. ممیزی شامل ارزیابی عناصر سیستم مدیریت OSH سازمان یا زیرمجموعه ای از آنها در صورت لزوم می باشد.
اقدام برای بهبود:
اقدام پیشگیرانه و اصلاحی
برای اقدامات پیشگیرانه و اصلاحی ناشی از نظارت و اندازه گیری عملکرد سیستم مدیریت OSH، ممیزی سیستم مدیریت OSH و بررسی مدیریت باید ترتیباتی ایجاد و حفظ شود. این ترتیبات باید شامل موارد زیر باشد:
*شناسایی و تجزیه و تحلیل علل اصلی هرگونه عدم انطباق با مقررات مربوط به OSH و/یا ترتیبات سیستم های مدیریت OSH
*شروع، برنامه ریزی، اجرا، بررسی اثربخشی و مستندسازی اقدامات اصلاحی و پیشگیرانه، از جمله تغییرات در خود سیستم مدیریت OSH.
هنگامی که ارزیابی سیستم مدیریت OSH یا سایر منابع نشان می دهد که اقدامات پیشگیرانه و حفاظتی برای خطرات ناکافی است اقدامات باید مطابق سلسله مراتب شناخته شده اقدامات پیشگیری و کنترل انجام و تکمیل شود و به موقع مستند شود.
پیشرفت متداوم
برای بهبود مستمر عناصر مربوطه سیستم مدیریت OSH و سیستم به عنوان یک کل، باید ترتیباتی ایجاد و حفظ شود.
ارزیابی ریسک
به عنوان بخشی از مدیریت ایمنی و سلامت سازمان، کارفرما باید خطرات را شناسایی و ریسک ها را در محل کار خود کنترل کند.
برای انجام این کار، آنها باید به این فکر کنند که چه چیزی ممکن است باعث آسیب به کارگران و دیگران شود و تصمیم بگیرند که آیا آنها به اندازه کافی برای جلوگیری از آن اقدامات کافی انجام می دهند یا خیر. این فرآیند به عنوان ارزیابی ریسک شناخته می شود.
ارزیابی ریسک مربوط به شناسایی و اتخاذ تدابیر معقول و متناسب برای کنترل خطرات در محل کار است، نه ایجاد حجم عظیمی از کاغذبازی.
سازمان‌ها احتمالاً در حال انجام اقداماتی برای محافظت از کارگران خود هستند، اما ارزیابی ریسک به آنها کمک می‌کند تصمیم بگیرند که آیا باید کارهای بیشتری انجام دهند یا خیر.
کارفرمایان باید به این فکر کنند که چگونه حوادث و بیماری‌های سلامتی ممکن است اتفاق بیفتند و روی خطرات واقعی تمرکز کنند. (آنهایی که محتمل‌تر هستند و بیشترین آسیب را به همراه خواهند داشت.)
برای برخی از خطرات، قوانین ملی ممکن است به اقدامات کنترلی خاصی نیاز داشته باشد. ارزیابی سازمان کمک خواهد کرد تا مشخص شود که آیا باید به خطرات خاص و اقدامات کنترلی خاص با جزئیات بیشتری توجه کند یا خیر. اقدامات کنترلی اجباری باید به عنوان بخشی از ارزیابی کلی ریسک ارزیابی شود.
خطرات را شناسایی کنید
یکی از مهمترین جنبه های ارزیابی ریسک، شناسایی دقیق خطرات احتمالی در محل کار است. یک خطر ناشناخته قابل کنترل نیست. کارفرمایان به همراه کارگران خود می توانند با قدم زدن در محل کار و صحبت کردن در مورد خطرات شروع کنند.
به عبارت دیگر، فعالیت ها، فرآیندها یا مواد مورد استفاده که می تواند به کارگران و سلامت آنها آسیب برساند، متوجه شوند.
چه کسی ممکن است آسیب ببیند؟
سپس فکر کنید که چگونه کارگران (یا افراد دیگری که ممکن است در آنجا حضور داشته باشند مانند پیمانکاران یا بازدیدکنندگان) ممکن است آسیب ببینند.
پرسیدن از کارگران که فکر می کنند خطرات چیست ضروری است، زیرا ممکن است متوجه چیزهایی شوند که واضح نیستند و ممکن است ایده های خوبی در مورد نحوه کنترل خطرات داشته باشند.
برای هر خطری، کارفرمایان باید متوجه باشند که چه کسی ممکن است آسیب ببیند. این موضوع به آنها کمک می کند بهترین راه برای کنترل خطر را شناسایی کنند.
این به این معنی نیست که همه را با نام فهرست کنید، بلکه به این معناست که گروه‌هایی از کارگران یا افراد را شناسایی کنید (مانند «افراد شاغل در انبار» یا «کارگرانی که در خط تولید کار می کنند.)
خطرات را ارزیابی کنید
پس از شناسایی خطرات، سازمان ها باید تصمیم بگیرند که احتمال وقوع آسیب چقدر است. یعنی سطح خطر به چه میزان است و چه کاری در مورد آن انجام دهند.
ریسک بخشی از زندگی روزمره است و از سازمان ها انتظار نمی رود که همه ریسک ها را حذف کنند. کاری که آنها باید انجام دهند این است که مطمئن شوند از خطرات اصلی و کارهایی که برای مدیریت مسئولانه باید انجام دهند، اطلاع دارند. به طور کلی، آنها باید هر کاری را که لازم است انجام دهند تا از مردم در برابر آسیب محافظت کنند.
یافته ها را ثبت کنید
اگر سازمان‌ها از یافته‌های مهم خود خطرات، نحوه آسیب دیدن افراد توسط آنها و آنچه برای کنترل خطرات وجود دارد، یادداشت کنند، باعث می شود تا هر رکورد تولید شده پلی بر اقدامات کنترلی باشد.
کاغذهای تولید شده به عنوان بخشی از ارزیابی ریسک برای کمک به سازمان ها برای برقراری ارتباط و مدیریت ریسک ها در کسب و کارشان در نظر گرفته شده است. برای بسیاری از افراد، این نیازی به یک تمرین پیچیده نیست. فقط نکات اصلی را در مورد خطرات مهم و آنچه به نتیجه رسیده است، یادداشت کنید.
ارزیابی ریسک را به طور منظم مرور کنید
تعداد کمی از محل های کار ثابت می مانند. دیر یا زود، سازمان ها تجهیزات، مواد و روش های جدیدی را وارد خواهند کرد که می تواند منجر به خطرات جدید شود. بنابراین منطقی است که آنچه انجام می شود به طور مداوم بررسی شود، ارزیابی ریسک باید بازنگری شود و سازمان ها باید از خود بپرسند:
-آیا تغییرات قابل توجهی رخ داده است؟
– هنوز نیاز به بهبود وجود دارد؟
-آیا کارگران مشکلی را تشخیص داده اند؟
-ما چیزی از تصادفات یا غیبت های نزدیک یاد گرفته ایم؟
حوادث و تحقیقات
کارفرمایان باید بر اثربخشی اقداماتی که برای کنترل خطرات در محل کار خود اعمال می کنند نظارت کنند. به عنوان بخشی از نظارت، آنها باید حوادث را بررسی کنند تا اطمینان حاصل شود که اقدامات اصلاحی انجام شده است، یادگیری به اشتراک گذاشته می شود و هر گونه پیشرفت لازم انجام می شود.
تحقیقات به آنها کمک می کند تا موارد خطر را شناسایی کنند متوجه چه بهبودها یا اقدامات اضافی مورد نیاز است. مانند:
-برنامه ریزی برای جلوگیری از تکرار حادثه
-به مناطقی اشاره کنید که ارزیابی ریسک نیاز به بازبینی دارد.
-بهبود کنترل ریسک در محیط کار در آینده
گزارش حوادث (پروتکل ۲۰۰۲ به کنوانسیون ایمنی و بهداشت شغلی، ۱۹۸۱) نباید کارفرمایان را از انجام تحقیقات خود برای اطمینان از کنترل موثر خطرات در محل کارشان باز دارد.
بررسی به خودی خود یک هدف نیست، بلکه اولین گام در پیشگیری از عوارض جانبی آینده است که شامل موارد زیر است:
-حوادث شغلی
-بیماری های شغلی
-حوادث خطرناک
-تصادفات رفت و آمد
چند کارفرما در یک محل کار
در جایی که کارفرمایان در محل کار مشترک هستند (چه به صورت موقت یا دائم)، آنها باید با یکدیگر همکاری کنند تا از تعهدات مربوط به بهداشت و ایمنی پیروی کنند.
بسیاری از سیستم‌های ملی OSH(استاندارد ایمنی و بهداشت شغلی) الزامات خاصی برای تضمین ایمنی کارگران در کارگاه‌های چندکارفرمایی دارند.
هر کارفرما باید تمام اقدامات منطقی را برای هماهنگ کردن اقداماتی که برای انجام آن تعهدات اتخاذ می کند، انجام دهد. آنها همچنین باید به سایر کارفرمایان در مورد خطراتی که فعالیت های کاری آنها می تواند برای کارمندانشان ایجاد کند، چه در محل و چه در خارج از محل کار، اطلاع دهند.
این الزامات برای افراد خوداشتغال اعمال می شود که در آن محل کار با سایر کارفرمایان مشترک هستند یا در جایی که محل کار مشترکی با سایر افراد خوداشتغال دارند تصمیم گیری در مورد اینکه چه کسی می تواند به کارفرمایان در انجام وظایف خود کمک کند.
کارفرمایان باید فردی واجد شرایط را برای کمک به آنها در انجام وظایف ایمنی و بهداشتی خود منصوب کنند.
یک فرد شایسته شخصی است که دارای مهارت ها، دانش و تجربه لازم برای مدیریت ایمنی و سلامت باشد. در بسیاری از موارد، کارفرمایان به بهترین وجه از خطرات موجود در کسب و کار خود آگاه هستند. این بدان معنی است که آنها شخص صالح هستند
و می توانند ارزیابی ریسک را خودشان انجام دهند.
کارگران مشاور
محل های کاری که در آن کارگران در تصمیم گیری در مورد ایمنی و بهداشت و سلامت شغلی مشارکت دارند، ایمن تر و سالم تر هستند.
بنابراین ضروری است که کارفرمایان با کارگران و نمایندگان آنها (در صورت حضور) در مورد تمام مواردی که بر ایمنی و سلامت شغلی تأثیر می گذارد مشورت کنند. همکاری با کارگران به کارفرمایان کمک می کند تا ایمنی و سلامت را به روشی عملی مدیریت کنند:
-کمک به آنها در تشخیص خطرات محل کار
-اطمینان از عملی بودن کنترل های ایمنی و بهداشت
-افزایش سطح تعهد به کار در راه ایمن و سالم
-ارائه بازخورد به آنها در مورد اثربخشی ترتیبات ایمنی و بهداشت و اقدامات کنترلی آنها.
کارفرمایان باید با همه کارگران خود در زمان مناسب در مورد مسائل ایمنی و بهداشت مشورت کنند. در محل های کاری که اتحادیه صنفی به رسمیت شناخته می شود، این امر از طریق نمایندگان ایمنی و بهداشت اتحادیه خواهد بود.
در محل های کار غیر اتحادیه، آنها می توانند مستقیماً یا از طریق سایر نمایندگان منتخب مشورت کنند. نقش اصلی نمایندگان این است که با کارفرمای خود در مورد مسائلی که بر ایمنی و سلامت کارگرانی که در محل کار نمایندگی می کنند، صحبت کنند.
کارفرمایان باید اطمینان حاصل کنند که نمایندگان در طول ساعات کاری عادی مرخصی با حقوق دریافت می کنند تا بتوانند وظایف خود را انجام دهند. آنها همچنین باید آموزش های مناسب و دسترسی به امکانات مورد نیاز برای کمک به آنها در نقش خود را دریافت کنند.
به هنوان یک کارفرما نه تنها باید به کارگران اطلاعات کافی بدهیم بلکه باید با گوش دادن به آنها و در نظر گرفتن آنچه می گویند تصمیمات لازم در باره ایمنی و بهداشت محیط کار تصمیم بگیریم.
کارفرمایان باید اطلاعات کارگران یا نماینده آنها را برای مشارکت کامل و مؤثر در مشاوره ارائه دهند. این باید شامل موارد زیر باشد:
-خطرات ناشی از کار آنها
-پیشنهادهایی برای مدیریت و/یا کنترل این خطرات
-اگر کارگران در معرض خطر قرار گیرند چه باید کرد.
بهترین راه های ارائه اطلاعات و آموزش
همه کارگران باید جواب ایمنی و بهداشت شغلی چیست را بدانند و با توجه به استانداردهای آن ایمن و بدون خطر برای سلامتی خود کار کنند.
کارفرمایان باید دستورالعمل ها، اطلاعات و آموزش کافی را برای کارگران خود ارائه دهند. کارگران همچنین در رابطه با ایمنی و بهداشت وظایفی دارند از جمله همکاری با کارفرمایان و پیروی از دستورالعمل هایی که دریافت کرده اند.
کارفرمایان نباید پیمانکاران و افراد خوداشتغالی را که ممکن است برای آنها کار می کنند فراموش کنند و مطمئن شوند که همه اطلاعاتی در مورد:
-خطرات و ریسک هایی که ممکن است با آن مواجه شوند.
-اقدامات لازم برای مقابله با این خطرات و ریسک ها
-نحوه پیروی از هر روش اضطراری
برخی از کارگران ممکن است نیازهای آموزشی خاصی داشته باشند، به عنوان مثال:
*استخدام‌های جدید به آموزش مقدماتی اولیه در نحوه کار ایمن، از جمله ترتیبات کمک‌های اولیه، آتش‌سوزی و تخلیه نیاز دارند.
*افرادی که شغل خود را تغییر می دهند یا مسئولیت های اضافی را بر عهده می گیرند باید در مورد هر گونه پیامدهای جدید ایمنی و سلامت بدانند.
کارگران جوان به ویژه در برابر حوادث آسیب پذیر هستند و کارفرمایان باید به نیازهای آنها توجه ویژه ای داشته باشند.
بنابراین آموزش آنها باید در اولویت باشد. همچنین مهم است که کارگران جدید، بی تجربه یا جوان به اندازه کافی نظارت شوند. نمایندگان کارگران یا نمایندگان ایمنی به آموزش هایی نیاز خواهند داشت که منعکس کننده مسئولیت های آنها باشد.
مهارت‌های برخی افراد ممکن است نیاز به به‌روزرسانی یا آموزش مجدد داشته باشد. ارزیابی ریسک کارفرما باید هرگونه نیاز آموزشی بیشتر مرتبط با خطرات خاص را مشخص کند.
اگر آنها مناطق خطرناک را در محل کار خود شناسایی کرده اند، باید اطمینان حاصل کنند که کارگرانشان آموزش کافی در مورد اقدامات احتیاطی که باید قبل از ورود به این مناطق انجام دهند، دریافت کنند.
کارفرمایان همچنین باید در مورد هر گونه الزامات قانونی برای آموزش شغلی خاص فکر کنند. اگر کارفرمایان تجهیزات، فناوری یا تغییرات جدیدی را در شیوه‌هایا سیستم‌های کاری معرفی کنند، کارگران آنها باید از هرگونه پیامدهای جدید ایمنی و سلامت باخبر شوند..
نمایندگان کارگران یا نمایندگان ایمنی به آموزش هایی نیاز خواهند داشت که منعکس کننده مسئولیت های آنها باشد. ارزیابی ریسک کارفرما باید هرگونه نیاز آموزشی بیشتر مرتبط با خطرات خاص را مشخص کند.
اگر آنها مناطق خطرناک را در محل کار خود شناسایی کرده اند، باید اطمینان حاصل کنند که کارگرانشان آموزش کافی در مورد اقدامات احتیاطی که باید قبل از ورود به این مناطق انجام دهند، دریافت کنند.
کارفرمایان همچنین باید در مورد هر گونه الزامات قانونی برای آموزش شغلی خاص فکر کنند. اگر کارفرمایان تجهیزات، فناوری یا تغییرات جدیدی را در شیوه‌ها یا سیستم‌های کاری معرفی کنند، کارگران آنها باید از هرگونه پیامدهای جدید ایمنی و سلامت بدانند.
کارگران همچنین تحت استانداردهای بین المللی کار در رابطه با ایمنی و سلامت مسئولیت هایی دارند که عبارتند از:
*مراقب ایمنی و سلامتی خود و دیگران باشند
*همکاری با کارفرمایان برای کمک به آنها در انجام تعهداتشان
*پیروی از هر دستورالعمل یا آموزش ایمنی و بهداشتی که کارفرمایان ارائه می دهند
*به کارفرمایان در مورد هر موقعیت کاری که خطر قریب الوقوع و جدی برای زندگی یا سلامتی آنها ایجاد می کند، اطلاع دهید.
*به شما در مورد هر گونه نقص در ترتیبات ایمنی و بهداشت شما که شناسایی می کنند، اطلاع دهند.
ارائه نظارت
یکی دیگر از کارهایی که کارفرمایان باید برای بهبود ایمنی و بهداشت شغلی انجام دهند فراهم کردن سطح کافی و مناسبی از نظارت برای کارگران خود می باشد. سرپرستان باید بدانند که از نظر ایمنی و سلامت چه انتظاراتی از آنها می رود.
آنها باید خط مشی ایمنی و بهداشت کارفرما را درک کنند، جایی که کارفرما با آنها سازگار است و کارفرما چگونه می خواهد ایمنی و سلامت مدیریت شود. ناظران ممکن است به آموزش در مورد خطرات خاص فرآیندهای کارفرما و نحوه کنترل خطرات نیاز داشته باشند.
افراد تازه کار، کم تجربه یا جوان و همچنین کسانی که زبان اصلی آنها بومی نیست، احتمالاً به نظارت بیشتری نسبت به دیگران نیاز دارند. کارفرمایان باید اطمینان حاصل کنند که کارگران می دانند چگونه نگرانی های خود را مطرح کنند و سرپرستان با مشکلات احتمالی ناشی از ناآشنایی، بی تجربگی و مشکلات ارتباطی آشنا هستند.
*سرپرستان باید اطمینان حاصل کنند که کارگران تحت مسئولیت آنها خطرات مرتبط با محیط کار و اقدامات لازم برای کنترل آنها را درک می کنند.
*سرپرستان باید مطمئن شوند که اقدامات کنترلی برای محافظت در برابر خطر به روز هستند و به درستی استفاده، نگهداری و نظارت می شوند.
*کارفرمایان همچنین باید اطمینان حاصل کنند که ترتیباتی برای بررسی انجام کار پیمانکاران دارند.
*نظارت مؤثر می تواند به کارفرمایان کمک کند تا بر اثربخشی آموزش هایی که افراد دریافت کرده اند و اینکه آیا کارگران ظرفیت و شایستگی لازم برای انجام کار را دارند نظارت کنند.
کمک های اولیه
کارفرمایان باید نیازهای کمک های اولیه خود را ارزیابی کنند تا به آنها کمک کند تصمیم بگیرند به چه تجهیزات و امکاناتی نیاز دارند و چه تعداد پرسنل کمک های اولیه را باید فراهم کنند. حداقل کمک های اولیه در هر محل کار عبارتند از:
*جعبه کمک های اولیه با انبار مناسب
*یک فرد مناسب برای انجام اقدامات کمک های اولیه.
*کارفرمایان همچنین باید اخطاریه هایی را ارسال کنند که به کارگران خود بگوید کجا می توانند پیدا کنند.
جعبه کمک های اولیه
یک از اقدامات مدیریت ایمنی و بهداشت شغلی فراهم کردن یک اتاق کمک های اولیه رمی باشد. به ویژه در مواردی که کار کارگران دارای خطرات خاصی است، از جمله برخی از خطراتی که در صنایع شیمیایی و در سایت های ساختمانی بزرگ یافت می شوند یا در صورت لزوم توسط قوانین ملی اجرا می شوند.
افراد خوداشتغال باید تجهیزاتی داشته باشند تا بتوانند در محل کار به خود کمک های اولیه ارائه کنند. آنها باید خطرات و ریسک های موجود در محل کار خود را ارزیابی کنند و سطح مناسبی از ارائه کمک های اولیه را ایجاد کنند.
اگر آنها فعالیت های کم خطر (مثلاً کار اداری) را در خانه خود انجام دهند، ممکن است فقط نیاز به تهیه تجهیزات کمک های اولیه متناسب با نیازهای عادی خانگی خود داشته باشند.
اگر کار آنها مستلزم رانندگی در مسافت های طولانی است یا به طور مداوم در جاده هستند، ارزیابی آنها ممکن است نیاز به نگه داشتن کیت کمک های اولیه شخصی در وسیله نقلیه خود را مشخص کند.
علائم ایمنی
اگر خطر قابل توجهی وجود دارد که نمی توان از راه دیگری اجتناب کرد یا کنترل کرد، کارفرمایان باید علائم ایمنی را ارائه دهند. مانند سیستم های ایمن کار یا کنترل های مهندسی یا ختی تابلوها و اعلانات اعلام خطر.
علائم ایمنی نصب شده باید مرتبط باشند، هیچ فایده ای برای نصب علائم ایمنی با جزئیات تجهیزاتی که مورد نیاز نیستند، ندارد زیرا این بدان معناست که کارگران همه علائم و الزامات را نادیده می گیرند! کارفرمایان باید در صورت لزوم:
*استفاده از علائم راهنمایی و رانندگی در محل کار برای تنظیم ترافیک جاده ای
*علائم ناآشنا را برای کارگران خود توضیح دهید و به آنها بگویید که با دیدن علائم ایمنی چه کاری باید انجام دهند.
در آخر مجموعه ایمن صنعت از این که تا پایان این مقاله را با ما بودید از شما صمیمانه تشکر به عمل می آورد. امیدواریم اگر با نیت تحقیق در مورد ایمنی و بهداشت محیط کار یا هر نیت دیگری به این صفحه وارد شدید این مقاله برایتان مفید واقع شده باشد.
منبع